ประวัติโดยย่อ

     ในปี พ.ศ. 2450  มีนักศึกษาชื่อ โรเบิร์ต ก็อดดาร์ค  ที่ต่อมารู้จักกันในนาม  “บิดาแห่งความเร็วสมัยใหม่”  ได้ตีพิมพ์บทความที่เป็นหัวใจสำคัญเกี่ยวกับระบบขนส่งแมกเลฟเป็นจำนวนมาก  และในปี พ.ศ. 2455 วิศวกรชาวฝรั่งเศสชื่อ  อิมิเล  บาเชอเลต  ได้เสนอยานยนต์ที่ลอยตัวในอากาศทางแม่เหล็กสำหรับการส่งไปรษณีย์  ยานยนต์ของเขายกลอยตัวโดยการเคลื่อนแม่เหล็กไฟฟ้าในขดลวดทองแดงที่อยู่เหนือแผ่นอะลูมิเนียมคู่ที่แบนยาวเหมือนราง  แต่อย่างไรก็ตามเนื่องจากต้องมีการใช้กำลังไฟฟ้าเป็นจำนวนมากจึงทำให้ผลที่ได้จากบาเลอเลตไม่ได้นำมาใช้กันจริงจังนัก และความคิดในเรื่องนี้จึงหยุดชงักไปกว่า 50 ปี

     ต่อมา พ.ศ. 2506  มีนักฟิสิกส์ชื่อ เจอาร์  โพเวล  ได้แนะนำการใช้แม่เหล็กตัวนำยิ่งยวดในการยกรถไฟให้ลอยเหนือรางตัวนำยิ่งยวด  โดยเขาและผู้ร่วมงาน  คือ กอร์ดอน แดนบาย  ได้เสนอระบบที่ใช้รางตัวนำที่ราคาต่ำลงในการใช้งานที่อุณหภูมิปกติ  และยังได้เสนอแนวคิดใหม่ของการนำขดลวดที่พันเป็นเลขแปด “null-flux”มาใช้เพื่อให้มีการใช้แรงผลักดันให้น้อยที่สุด

     ในปี พ.ศ. 2513  ระบบรถไฟฟ้าแมกเลฟถูกพิจารณาและศึกษากันอย่างจริงจังในหลายประเทศ เช่น รถไฟฟ้าแมกเลฟถูกสร้างและทดสอบการลอยตัวทางแม่เหล็กและการดันทางแม่เหล็กที่สถาบันวิจัยสแตนฟอร์ดและกลุ่มวิจัยเอ็มไอทีที่ห้องทดลองวิทยาศาสตร์ของบริษัทฟอร์ดมอเตอร์  มีการทดลองที่มหาวิทยาลัยในประเทศอังกฤษ  และมหาวิทยาลัยในประเทศแคนาดา  เป็นต้น

     สำหรับการวิจัยในเยอรมันนั้นได้เริ่มในปี พ.ศ. 2513  ทั้งระบบแม่เหล็กไฟฟ้าที่ใช้แรงยกลอยตัวจากการดูดและระบบไดนามิกไฟฟ้าที่ใช้แรงผลัก  และต่อมาได้มีการพิจารณากันอย่างจริงจังมากยิ่งขึ้น  ส่วนในญี่ปุ่นก็ได้มีการวิจัยและพัฒนาผลของระบบแม่เหล้กไฟฟ้าจากการดูดและไดนามิกไฟฟ้าจากการผลัก  โดยเป็นโปรแกรมที่ดำเนินการประสานกันของสายการบินญี่ปุ่นกับการรถไฟญี่ปุ่น

ระบบของญี่ปุ่น